در این هستی غم انگیز

وقتـی حتـی روشن کردن یـک چراغ سـاده ی

«دوســــــــتـــت دارم»

کـام زنـدگی را شیریــن می کند

وقـتی شنیدن دقیـقه ای صدایِ بــهشتـی ات

زنــدگی را

          تـا مـرزهـای دوزخ

                           مـی لـغزانـد

دیـگر – نــازنـیـن مـن-

       چـه جـای انـدوه

                  چـه جـای اگـر...

                                چـه جـای کـاش...

   - ایـن حـرف آخـر نیسـت -

                      بـه ارتـفاع ابـدیـت

دوســـــتـت مــی دارم

حتـی اگر بـه رسم پرهیــزکاری هـای صوفیانه

 

                               از لــذت گفتنـش امــتناع کنـم...