مثل هواکنارتوام
نه جای کسی راتنگ کرده ام
نه کسی مرامیبیند
نه صدایم رامیشنود
دوری مکن
تونخواهی بود
من اگرنباشم
محمدشمس لنگرودی
++خداحافظ منتظرعاشق...
نمیدونم ناراحت باشم ازاینکه تودنیای مجازی پیشمون نیستی
یاخوشحال باشم که داری میری دنبال هدفهاتواینکه تودنیای واقعی
حضورمهربونتودرکنارم دارم...هرجاهستی شادباشی وخوش...
روزگاریست که من طالب دیدار توام /
فکر من باش در این شهر گرفتار توام /
گفته بودی که طبیب دل هر بیماری /
پس طبیب دل من باش که بیمار توام
اول شهریورروز پزشک مبارک
هرگزبه دستش ساعت نمیبست
روزی ازاوپرسیدم پس چگونه است که همیشه سرساعت به وعده می آیی؟
گفت ساعت راازخورشیدمیپرسم
پرسیدم روزهای بارانی چه طور؟
گفت روزهای بارانی همه ساعت هاساعت عشق است
راست میگفت...
یادم آمدروزهای بارانی اوهمیشه خیس بود...
ا
این باد است که نیمه شبان
بر پنجره ام می کوبد ، آرام
این باران است
که بر اتاقم می بارد، آرام
این رویای خوشبختی من است
که چون باد می گردد در دلم
این وزش نگاه توست
که به نرمی باران
تسخیر می کند، دلم را
((نیچه))
جـــز من و خدا کســــی نبود !
روزگـــار
رو به راه بود ...
هــــیچ چـــیز
نه سفید و نه ســــیاه بود !
با وجــــود این ...
مثل ایــــنکه چیزی اشتباه بود !!
زیــــر گنبد کبود
بازی خـــدا ، نیمه کاره مانده بود !
واژه ای نبــــود و هیچکس
شعــــری از خدا نخوانده بــــــود ...
.
.
تا که او مــــرا برای بازی خودش انتخاب کــــرد ،
توی گوش من یــــواش گفت :
" تـــــو دعای کوچک منی "
بعــــد هم ....
مــــرا مستجاب کـــرد !
پـــــرده ها کنار رفت . . .
خـــود به خود
با شــــــروع بازی خدا
" عشق " افتـــــتاح شد !
سالـــــهاست
اسم بازی من و خـــــدا
" زندگی " است . . .
هــــیچ چیز
مثل بازی قشنگ ما عجــــیب نیست ...
بازیــــی که ساده است و سخت ؛
مثل بــــازی ِ بهــــار با درخت !
با خــــدا طرف شدن ،
کار مشـــکلی است ...
زنـــــدگی ،
بازی خدا و یک عــــروسک گِــــلی است !!
شاعر: عرفان نظر آهاری
قلبی از عاطفه را، چشم پر خاطره را
به تو خواهم بخشید
تو که در این صبح سپید
چشم دوخته ای بر رخ من
و مرا می خوانی با صدایی که آمیخته است
به گل و سبزه و نور
...من تو را تا به ابد
تا زمانی که این قلب میل به تپیدن دارد
نازنینم
دوستت خواهم داشت!....
کـه بـتـوان تا بـیـنهـایــت دنـیــابـه او اعـتــمــاد کــرد !
گفتی تو شیرینی مگر ؟
گفتم خرابت میشوم
گفتی تو آبادی مگر ؟
گفتم ندادی دل به من
گفتی تو جان دادی مگر ؟
گفتم ز کویت میروم
گفتی تو آزادی مگر ؟
گفتم فراموشم نکن
گفتی تو در یادی مگر؟
++
ﻓﺎﺻــﻠﻪ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﻫــﺎ, ﺭﻋــــﺎﯾﺖ ﮐﻨــﯿﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ,
صبر میکنم تا همه تلفظ صحیح عشق را یاد بگیرند و بعد با تو حرف میزنم .
از آسمان هفتم می گویم و هفتمین دری که به بهشت باز می شود
و پنجمین پنجره ای که می توانم کنارش قدم زدن تو را
در رنگین کمان تماشا کنم .
صبر می کنم تا آخرین قطره باران ببارد و سنگها شبیه گل سرخ شوند
و علفها تا ابر قد بکشند و بعد نامم را به تو می گویم و شعرهایم
را روی دکمه پیراهنت می نویسم و دنیا را روی ناخن تو نقاشی می کنم .
صبر می کنم تا آفتاب برای بار آخر طلوع کند و دریا
تازه ترین موجهایش را در آغوش ساحل بریزد و بعد نام تو را
می پرسم و خرده های عشق را از روی زمین بر می دارم
بی تو در برف گم می شوم و نام اشیا را از یاد میبرم
بی تو نمی دانم کدام کلمه را اول به زبان بیاورم
بگو کدام فانوس مهربان شب را روشن می کند !
بگو کدام دریچه نام خورشید را بلد است !
بی تو عشق سه حرف بی معنی است که در هیچ لغت نامه ای
پیدا نمی شود.
بی تو همیشه هوا طوفانی است و نقشه های جغرافی به بیراهه می روند
بی تو هیچ کس نمی تواند به آسمان سلام بگوید.
ای ساده تر از رودهای ازل ، زیباتر از فرشتگان چند هزار ساله ،
عمیق تر از اقیانوس های نامکشوف ، روشن تر از حرفهای عاشقان ،
سپید تر از قله های گمشده در مه ، نگاهم کن تا روز را
مثل یک خورشید کوچک آغاز کنم .
نگاهم کن تا برای هزار و یکمین بار به دنیا بیایم و نام تو را به همه بگویم ،
بی تو در دره خوابها می مانم وو پلکهایم هرگز از تاریکی بیرون نمی آیند .
تمام هستی ام را برگی کن!
بر درختی بیاویز!
خودت باد شو!
بر من بوز!
به زمینم بیانداز!
خدا که شدی
و از من گذر کردی ...
خیالم راحت می شود
جای پای تو، مرا
و همه هستی مرا
تقدیس می کند!
با هم قدم می گذاریم در دشتی پر از شقایق و
تو از عاشقانه هایت برایم می گویی.
صدایت را که می شنوم لبریز می شوم از زندگی
نگاهم را به نگاهت می دوزم و این می شود نهایت آرزویم
آرام و آهسته چشمهایم را می گشایم ، خیالت پر می کشد
و چیزی جز بوی خوش خاطراتت برایم باقی نمی ماند.
من می مانم و یک دنیا دلتنگی و دیگر هیچ ...
یا دل از ماندن تو سیر شود بعد برو
خواب دیدی که دلم دست به دامان تو شد
تو بمان خواب تو تعبیر شود بعد برو
لحظه ای باد تو را خواند که با او بروی
تو بمان تا به یقین دیر شود بعد برو
صبر کن عشق زمینگیر شود بعد برو
یا دل از دیده ی تو سیر شود بعد برو
تو اگر کوچ کنی بغض خدا می شکند
تو بمان گریه به زنجیر شود بعد برو
صبر کن عشق زمین گیر شود - بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود – بعد برو
ای پرنده به کجا؟! قدر دگرصبر بکن
آسمان پای پرت پیر شود – بعد برو
باش با دست خودت آیینه را پاک بکن
نکند آیینه دلگیر شود – بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را می بارد
خنده کن عشق نمک گیر شود – بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
باش تا خواب تو تعبیر شود – بعد برو