پست ثابت

میان ماندن و نماندن

   تنها یک حرف ساده است

       از قول من

          به باران بی امان

             بگویید

                دل اگر دل باشد

                   آب از آسیاب علاقه اش

                                                      نمی افتد

                       

نم نم باران

ومن هم میروم ای دوستان روزی غریبانه...

بدین سان کم شودازجمع تان یک فرددیوانه...

بله یک شب شبی سرشارطعم آرزوهایم...

شبی که آسمان سرگرم نم نم های بارانه...

نمیدانم که آنگه بعدمن اینجاچه خواهدشد...

وبااین خاطرات من چه خواهدکرداین خانه...

دریغایاسمن هاراچه حالی دست خواهدداد...

وپیغام نبودم راکه میگویدبه پروانه...

ومیخوانندباهم ناگهان آوازتنهایی...

کبوترهای بی لانه قتاری های بی دانه...

واین بارآخرین شعرماباخوییش میخواند...

کسی که منتظرهرروزاینجاتوی ایوانه...

بارانی

این روزها حال وهوایم ابری است

چترت باز یا بسته فرقی ندارد

در هوای من که باشی خیس باران میشوی

درد

من ازروزهای سخت وازلحظه های درد...

ازآنچه کشیده ام وازآنچه چشیده ام...

دیگرنه باتوحرف میزنم نه بااوونه باخویش...

من آنچه درمن است به ابرهاخواهم گفت

که می گریند...

بت

طنزعاشقی

 پسری با پدرش در رختخواب

    درد ودل می کرد با چشمی پر آب

 

    گفت :بابا حالم اصلا ً خوب نیست

    زندگی از بهر من مطلوب نیست

 

     گو چه خاکی را بریزم توی سر

    روی دستت باد کردم ای پدر

 

     سن من از 26 افزون شده

    دل میان سینه غرق خون شده

 

    هیچکس لیلای این مجنون نشد

    همسری از بهر من مفتون نشد

 

    غم میان سینه شد انباشته

    بوی ترشی خانه را برداشته

 

    پدرش چون حرف هایش را شنفت

    خنده بر لب آمدش آهسته گفت

 

    پسرم بخت تو هم وا می شود

    غنچه ی عشقت شکوفا می شود

 

    غصه ها را از وجودت دور کن

    این همه دختر یکی را تور کن

 

    گفت آن دم :پدر محبوب من

    ای رفیق مهربان و خوب من

 

    گفته ام با دوستانم بارها

    من بدم می آید از این کارها

 

    در خیابان یا میان کوچه ها

    سر به زیر و چشم پاکم هر کجا

 

    کی نگاهی می کنم بر دختران

    مغز خر خوردم مگر چون دیگران؟

 

    غیر از آن روزی که گشتم همسفر

    با شهین و مهرخ و ایضاً سحر

 

    با سه تا شان رفته بودیم سینما

    بگذریم از ما بقیه ماجرا

 

    یک سری ، بر گل پری عاشق شدم

    او خرم کرد، وانگهی فارغ شدم

 

    یک دو ماهی یار من بود و پرید

    قلب من از عشق او خیری ندید

 

    آزیتای حاج قلی اصغر شله

    یک زمانی عاشقش گشتم بله

 

    بعد اوهم یار من آن یاس بود

    دختری زیبا و پر احساس بود

 

    بعد از این احساسی پر ادعا

    شد رفیق من کمی هم المیرا

 

    بعد او هم عاشق مینا شدم

    بعد مینا عاشق تینا شدم

 

    بعد تینا عاشق سارا شدم

    بعد سارا عاشق لعیا شدم

 

    پدرش آمد میان حرف او

    گفت ساکت شو دیگر فتنه جو

 

    گرچه من هم در زمان بی زنی

    روز و شب بودم به فکر یک زنی

 

    لیک جز آنکه بداری مادری

    دل نمی دادم به هر جور دختری

 

    خاک عالم بر سرت، خیلی بدی

    واقعا ً که پوز بابا را زدی

حقیقت ومجاز

بلبلی شیفته میگفت به گل...                       که جمال توچراغ چمن است...

گفت امروز که زیباوخوشم...                            رخ من شاهدهرانجمن است...

چونکه فرداشدوپژمرده شدم...                        کیست آنکس که هوادارمن است...

به تن این پیرهن دلکش من                             چوگه شام بیایی کفن است...

حرف امروزچه گویی فرداست...                      که تورابرگل دیگروطن است...

همه جابوی خوش وروی نکوست...                  همه جاسرووگل ویاسمن است...

عشق آنست که دردل گنجد...                         سخن است آنکه همی بردهن است...

بهرمعشوقه بمیردعاشق...                            کاربایدسخن است این سخن است...

میشناسیم حقیقت زمجاز...                             چون توبسیاردراین نارون است...

ببارباران

ببار باران 
که دلتنگم....مثال مرده بی رنگم 

ببار باران 
کمی آرام....که پاییز هم صدایم شد 
که دلتنگی و تنهایی رفیق با وفایم شد 

ببار باران 
بزن بر شیشه قلبم....بکوب این شیشه را بشکن 
که درد کمتری دارد اگر با دست تو باشد 

ببار باران 
که تا اوج نخفتن ها مدام باریدم از یادش 

ببار باران 
درخت و برگ خوابیدن 
اقاقی....یاس وحشی....کوچه ها روزهاست خشکیدن 

ببار باران
جماعت عشق را کشتن 
کلاغا بوته ی سبز وفا را بی صدا خوردن 
ولی باران ، تو با من بی وفایی 
توهم تا خانه ی همسایه می باری 
و تا من 
میشوی یک ابر تو خالی

ببار باران 
ببار باران.......که تنهایم

بی وفایی

بوی مرگ عشق برمیخیزدامشب ازسرمن...

ازسرمن ازبرمن ازلحاف وبسترمن...

ازگل وازلاله وازگلبن ونسرین وسوسن...

بوی هجروبی وفایی خیره می داردسرمن...

سخت در گوشم خزان عشق خواند هر نسیمی...

ای نسیم آهسته خوان این راز را در گوش کر من...

راستی امشب به چشم من دگرگون است گیتی...

تابشی دارد دگرگون آسمان و اختر من...

مرغ شب بینم که امشب ناله ی جان کاه دارد...

یا به مرگ عشق من،یا برجفای دلبر من...

دیدمش امروز ودر دستش دوچشمم دید دستی...

دیدم و از دیدگان هرگز نیامد باور من...

کاش میدیدمت

کاش میدیدم کسی راکه چشمم دیریست

سوبه هررویش دارد...

کاش میشدلحظه ای بامن وتنهای خودم

خلوتی میکردی ازخودت میگفتی

ازتلاطم ازعشق...

کاش می آمدی اینجاروبه روبرسنگی

 

که به زیریک درخت بیداست ...

مینشستی آرام...

 چشم درچشمانم...

دست دردستانم...

من به تومیگفتم دوستت میدارم...

عاشقی یادلبری؟

نزدیکت می شوم بوی دریا می آید

دور که میشوم صدای باران

بگو تکلیفم با چشمهایت چیست ؟

لنگر بیندازم و عاشقی کنم یا چتر بردارم و دلبری کنم ؟

گفته بودم دوستت دارم؟

 

دنبال وجهی می گردم

 

 

که تمثیل تو باشد

 

زلالی چشم هات

 

بی پایانی آسمان 

 

مهربانی دست هات

 

...

 

نوازش گندمزار

 

و همین چیزهای بی پایان.

 

نمی دانستم دلتنگیت

 

قلبم را مچاله می کند

 

نمی دانستم وگرنه

 

از راه دیگری 

 

جلو راهت سبز می شدم

 

 

تمهیدی، تولد دوباره ای، فکری

 

تا دوباره

 

در شمایلی دیگر

 

عاشقت شوم.

 

گفته بودم دوستت دارم؟

عباس معروفی